Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

να ζω

Οδηγώντας να πάω στη δουλειά, τώρα που οι μέρες μου ξεκινάνε ξανά μέσα στο φως, μετράω ώρες μέχρι την Παρασκευή. Τέλος Οκτώβρη και σκέφτομαι ότι όταν στις αρχές του μήνα μιλούσα για διασκέδαση νον στοπ, δεν είχα καν στο μυαλό μου τη φάρσα των ξανθών μαλλιών της μικρής Μαρίας ή τις πρόσφατες δηλώσεις Πάγκαλου. Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που ακούω δηλώσεις Πάγκαλου ή έστω κάποιο νέο που τον αφορά, δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε άλλο εκτός από τον Οτσαλάν. Πάγκαλος – Οτσαλάν. Αυτό, τίποτε άλλο, κάθε μου σκέψη σταματά εκεί. Πέφτει στο κενό. Γκαπ.

Τριήμερο εθνικού εορτασμού και βρεθήκαμε στο Πήλιο, συγκεκριμένα στις Μηλιές να χαζεύουμε το θρυλικό τραινάκι. Κόσμος απίστευτος, με το ζόρι να βρεις να πιεις καφέ και να φας, έχει κάτι πολύ ωραία ταβερνάκια στη Βυζίτσα, τέσσερις μεγάλοι και τέσσερις μικροί να χαλάνε τον κόσμο. Και ένας ήλιος να σου κλείνει το μάτι και να σε ξεγελά. Για να χαρείς ξανά που είσαι άνθρωπος και μπορείς να περπατάς και να χαμογελάς, με χαμόγελο ολόκληρο, στο διπλανό σου. Ναι, υπάρχουν ακόμη τέτοιες μέρες, έρχονται ακόμη τέτοιες στιγμές που απλά ξεχνιέσαι και ζεις χωρίς δεύτερες σκέψεις, νιώθοντας απλή χαρά. Σκέτη. Ανάλαφρη. Ατόφια.


Βάζω τα παιδιά για ύπνο και χαλαρώνω με μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες. Όταν θέλω να ξεκουραστώ επιστρέφω πάντα σε κάτι οικείο, επιλέγω να δω μια αγαπημένη ταινία, να ξαναδιαβάσω ένα απ’τα παλιά μου βιβλία. Δεν ξέρω γιατί, με ηρεμεί αυτό, το γνώριμο, το αγαπημένο, ίσως γιατί μου δίνει μια αίσθηση γαλήνης, ή ίσως αυτή να είναι η πιο απλοϊκή ψευτοανάλυση του αιώνα, γεγονός πάντως είναι πως επέστρεψα ή πως δεν έφυγα ιδιαίτερα μακριά, γεγονός είναι πως απόλαυσα μια ταινία λατρεμένη, μια ταινία από αυτές που με κάνουν να πιστεύω ξανά, να επιστρέφω πάλι και πάλι, να θυμάμαι να πετάω όταν κουράζομαι να περπατώ, να θυμάμαι τελευταία στιγμή ανάσα να παίρνω, να θυμάμαι να ζω, να ζω, να ζω.  




Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013

νον στοπ

Μπορεί ζώντας στη θαυμαστή αυτή χώρα, να παρακολουθούμε καθημερινά την ανικανότητα, την προχειρότητα και τη βλακεία, αλλά αν δούμε και τη θετική πλευρά, τουλάχιστον δεν βαριόμαστε ποτέ. Μιλάμε για διασκέδαση νον στοπ.



Κουράστηκα. 



φωτο Paul Caponigro





Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

σαν πουλάκι

Τα βράδια κοιμόταν ήσυχος σαν πουλάκι. Εδώ και δύο μέρες έχει κολλήσει στο μυαλό μου, άγνωστο γιατί, αυτή η φράση. Τα βράδια κοιμόταν ήσυχος σαν πουλάκι. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε, ούτε για ποιον μιλάει. Διορθώνω. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε, ούτε για ποιον μιλάω, άρχισα όμως να προσπαθώ να φαντάζομαι αυτόν τον κάποιον. Τα βράδια εντάξει, τις μέρες άραγε τι κάνει; Τι σκέφτεται, πώς περπατά, πόση ζάχαρη βάζει στον καφέ του; Ζει μόνος; Κοιμάται μόνος; Κάνει έρωτα με το φως σβηστό και τα παράθυρα ορθάνοιχτα; Πάει γήπεδο, διαβάζει, βρίζει όταν οδηγεί; Πόσες μέρες έχει να ξυριστεί; Τι ζητάει, τι φοβάται, κάθε πότε ονειρεύεται; Προσπαθώ να σκεφτώ το πρόσωπό του, κάποιο σημάδι στο σώμα, κάθε μισό του χαμόγελο. Δεν ξέρω αν θα ήθελα να τον γνωρίσω, αλλά μάλλον θα ήθελα να γράψω γι’αυτόν.

Κοιμάμαι και ξυπνάω μέσα στον βομβαρδισμό των ειδήσεων για τη ΧΑ. Είμαι σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων και περιμένω από πού θα ξεπηδήσει ο επόμενος λαγός. Υπάρχει μέσα μου σκεπτικισμός και μικρή καχυποψία, παρόλα αυτά, νιώθω μια χαρά και μια ανακούφιση που περιμένει να δοκιμαστεί. Όλα μοιάζουν εύκολα και απλά, τόσο εύκολα, τόσο απλά, μας ξεπερνά αυτή τους η δυναμική, η ταχύτητά τους. Είναι σαν να έχω κάνει ζαπινγκ κανένα μισάωρο και ξαφνικά να μην ξέρω πιο έργο παρακολουθώ. Περιμένω τους τίτλους τέλους και σταυρώνω για τύχη τα δάχτυλά μου.  

Στο σπίτι ακούγεται μια σιγανή μουσική και η κατσαρόλα που σιγοβράζει λίγα μέτρα πιο πέρα. Πήγε έντεκα και είκοσι εννιά, πάει η μέρα, πάει ο μήνας, αυτός ο θαυμαστός Σεπτέμβρης, σε λίγο θα ξαπλώσω, κάποια στιγμή θα κοιμηθώ, όπως και να’χει, ό,τι κι’αν γίνει, εγώ είμαι εδώ και κάπου εκεί έξω, κάποιος κοιμάται ήσυχος σαν πουλάκι. Ανάμεσα σε βαμβακερά σεντόνια. Λευκά με μια ψιλή πορτοκαλί ρίγα στην μια άκρη. Με τα φώτα όλα σβηστά.


Τα βράδια κοιμόταν ήσυχος σαν πουλάκι. Κάποια μέρα, ίσως να γράψω ένα ποστ που ν‘αρχίζει έτσι. Ή ίσως και να το΄χω ήδη κάνει.