Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

τελικά


Τις τελευταίες μέρες μίλησα με φίλους, φίλους φίλων, γνωστούς και κάτι άσχετους που έτυχε να βρεθούμε παρέα. Και κατάλαβα ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα, τίποτα αληθινό και ουσιαστικό για αυτή τη χώρα και τους ανθρώπους που ζούνε σ’αυτή. Γιατί, όσοι έχουν τη δύναμη να αλλάξουν κάτι, αδιαφορούν εντελώς και δεν θέλουν καμιά αλλαγή. Και όσοι θέλουν να αλλάξουν τα πάντα, δεν έχουν τη δύναμη να το κάνουν. Και μου τη δίνει αυτό. Τελικά.









φωτογραφία Willy Ronis

Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013

πάντα και παντού

Περνάνε οι μέρες, έρχονται και φεύγουν σαν σκηνές από ταινία που δεν ήθελες να δεις, όμως κάθισες στον καναπέ και κόλλησες και πέρασε η ώρα, περνάνε οι μέρες και σε τυλίγουν σε μια κούραση γλυκιά και μια ζάλη καλοκαιρινή και κοιτάς και απορείς, μα πιο πολύ απορείς που απορείς, πώς γίνεται να συνεχίζεις να πέφτεις απ’τα σύννεφα, πώς γίνεται να μην έχει τέλος αυτή η πτώση, πώς συνεχίζεις να κοιτάς -πέφτοντας- και δεν ουρλιάζεις, δεν ουρλιάζεις μ’όλη τη δύναμη των χρόνων σου και της λύσσας που σε τρώει.

Περνάνε οι μέρες, ανάλαφρες, σαν λευκά σεντόνια σε κίτρινα παράθυρα και ήρθες πια και κατάλαβες πως σαν με τον τοίχο μιλάς, δεν έχει πρόβλημα ο τοίχος, εκείνος που εξακολουθεί να του μιλάει έχει το πρόβλημα, το πρόβλημα το΄χεις εσύ που απορείς, το πρόβλημα το΄χεις εσύ που μιλάς σε τοίχους, το πρόβλημα είναι κάθε τι που δεν θυμίζει καλοκαίρι, παγωμένες μαργαρίτες και αντηλιακό με άρωμα καρύδα.  

Περνάνε οι μέρες, έρχονται και φεύγουν και ψάχνεις να βρεις ποιος είσαι, ψάχνεις να σε βρεις ανάμεσα στην άμμο και στα λευκά βότσαλα που μάζεψες κάποιο απόγευμα στην παραλία, τα μάζεψες και ξεμείνανε στην ψάθινη την τσάντα, ψάχνεις να βρεις ποιος είσαι και πώς θα ταιριάξουν όλα αυτά μέσα σου, πώς θα ταιριάξει η οργή με τη θαλασσινή την αύρα, πώς θα δέσει η λύσσα με το δέρμα σου που άρχισε να παίρνει χρώμα και τις απέραντες νύχτες του Ιουλίου.


Περνάνε οι μέρες, έρχονται και φεύγουν σαν σκηνές από ταινία, οι μέρες σε απελπίζουν και σε μεθάνε τα βράδια, κάθε βράδυ λες δεν μπορεί, θα ξημερώσει, κάθε πρωί στα ίδια τα σεντόνια σηκώνεσαι, και δεν είναι που μεθάς, δεν είναι που απελπίζεσαι, είναι που αργά μεταμορφώνεσαι, είναι που τρέμεις στην ιδέα να έρθει μια μέρα που θα ταιριάζεις πάντα και παντού, σαν το γαλάζιο του ουρανού.








φωτογραφία  In the box, Ruth Bernhard

Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

Μ’ανοιχτό πουκαμισάκι

Γυρίζω απ’τη δουλειά και βρίσκω το σπίτι άδειο. Ο Σ. πήγε βόλτα τα μικρά και μου άφησε έτσι, ένα δίωρο να χαζομαζέψω το σπίτι και να κάνω ένα γρήγορο ντους. Καθαρίζω το πρόσωπό μου, γαλάκτωμα, λοσιόν, κρέμα δροσερή, για μια ενυδάτωση παραμυθένια. Απολαμβάνω την ηρεμία γύρω μου και τις κυκλικές κινήσεις των δαχτύλων πάνω στο δέρμα, αλλά έχω ήδη πάρει τηλέφωνο “να προσέχετε, να μην αργήσετε, μη χτυπήσετε πάλι”. Σε λίγο δέχομαι και εγώ τηλέφωνο απ’τη δική μου μαμά, “να τρως, να μην κουράζεσαι” λέω “ναι μαμά”  και χαμογελάω στον εαυτό μου, κουνώντας σιγά το κεφάλι.

Ανοίγω την τηλεόραση και με μισό μάτι παρακολουθώ τις ειδήσεις. Έχω πολύ καιρό να μάθω ειδήσεις από την τηλεόραση και σχεδόν διασκεδάζω. Γελάω με την ανταλλαγή δηλώσεων Βορίδη – Βενιζέλου και τις παρεμβάσεις ΓΑΠ και Μητσοτάκη. Ακούω τις δηλώσεις Πολύδωρα και δεν ξαφνιάζομαι, ούτε λίγο δεν παθαίνω. Ούτε μια σταγόνα έκπληξης δεν πετάγεται στο πρόσωπό μου. Μεγαλώνω; Μαθαίνω; Σίγουρα, μεγαλώνω.  Ίσως, μαθαίνω.

Αυτό τον καιρό διαβάζω το «Η Κλάρα στο μισοσκόταδο» και μου αρέσει πολύ. Έχω δυο - τρία βιβλία, που περιμένουν στο κομοδίνο μου να τα διαβάσω, και κάνα δυο στα υπ’όψιν να αγοράσω, αλλά δεν ελπίζω σε τόσα πολλά. Τα πιτσιρίκια σπάνια κάθονται φρόνιμα για πάνω από δεκαπέντε λεπτά συνεχόμενα και πάντα υπάρχει κάτι άλλο, που πρέπει πρώτα να κάνω.

Φύγαμε για λίγες μέρες και κατάφερα να ξεκουραστώ και να κάνω και κανένα μπάνιο. Πήρα χρώμα και μισό κιλό και βαθιές θαλασσινές ανάσες. Πρώτη φορά πάω διακοπές μέσα στον Ιούνιο και χάρηκα τις ήρεμες παραλίες και την καθαρή θάλασσα. Νιώθω να έχω γαληνέψει, και η σκέψη μου πετάει ανάλαφρα τριγύρω. Τα μικρά χόρτασαν άμμο, άμμο στο σώμα, τα μαλλιά, στα μάγουλα, άμμος και αλάτι να κρέμεται απ’τα τσίνορά τους. Και παγωτό βανίλια. Σε πιτσιλιές. Ολ αράουντ. Εγώ χόρτασα ύπνο και ξεκίνησα ένα όμορφο καλοκαίρι.


Καλοκαίρι. Μ’ανοιχτό πουκαμισάκι σ’άλλα μέρη.