δεύτερη ευκαιρία

Βίωνε τον έρωτα απόλυτα. Με την ίδια ένταση και πάθος από την πρώτη, μέχρι την τελευταία μέρα. Τελευταία μέρα βέβαια δεν υπήρχε, δεν τελείωνε ποτέ ο έρωτάς του, η έξαψη και η αναμονή, η ταραχή, το ρίγος στα ακροδάχτυλα στη σκέψη και μόνο, ενός τυχαίου, ξαφνικού αγγίγματος. Α, ναι. Ήταν τυχερός. Μπορούσε να απολαμβάνει το αίσθημα φρέσκο, δροσερό, κάθε μέρα σαν την πρώτη μέρα, κάθε σκέψη νεογέννητη, κάθε απορία αναπάντητη και γι’αυτό παντοτεινή. Κάθε μέρα, όλη μέρα. Από την άλλη βέβαια -δεν ήξερε αν μετρούσε αυτό- ήταν τα πρόσωπα που άλλαζαν, ήταν τα πρόσωπα που έφευγαν για να μένει το αίσθημα ατόφιο, παρθένο, αμόλυντο από δεύτερες και τρίτες σκέψεις, από δεύτερες στιγμές, δεύτερα κάτι, οτιδήποτε, σιχαινόταν τη λέξη, τη σιχαινόταν. Ναι. Είχε γλιτώσει όμως από όλα αυτά. Διάλεγε φωνές στο ραδιόφωνο, κείμενα στο διαδίκτυο, πρόσωπα από τα απέναντι γραφεία και παθιαζόταν μαζί τους. Μπορούσε να ονειρεύεται μέρες ολόκληρες μια πρώτη συνάντηση, την πρώτη λέξη, το πρώτο φιλί. Βίωνε καθημερινά την γέννηση, την πρώτη ανάσα, την πιο σημαντική. Να μην ήταν μόνο εκείνες οι μέρες, που ένιωθε αυτό το φόβο, αυτή την ανησυχία μήπως όλα αυτά δεν ήταν παρά ένα μεγάλο λάθος. Έτρεμε στη σκέψη ότι μπορεί να περνούσε όλη του τη ζωή μέσα σε μια τσιχλόφουσκα έτοιμη να σκάσει στα μούτρα του, αφήνοντας μικρά ροζ κομματάκια, στα χείλη και τα μάγουλά του. Και ήταν αυτές ακριβώς οι στιγμές που σκεφτόταν πως αν ο ίδιος ήθελε, η ζωή, ίσως, ίσως να του έδινε μια δεύτερη ευκαιρία. Αλλά ήταν αυτό το δεύτερη που τον χαλούσε. Δεύτερη. Τη σιχαινόταν αυτή τη λέξη. Ναι.  

φωτογραφία Brett Weston