μονόδρομος

Δοκιμάζω γλυκά, ζαχαρωτά και πέντε διαφορετικές γεύσεις από κουφέτα. Maffins στολισμένα με smarties –όπως στο αμέρικα, νέα ήθη, νέα έθιμα- παγωτά πασπαλισμένα με πολύχρωμα τρουφάκια και μπισκότα από αμυγδαλόπαστα. Μασουλάω με ευχαρίστηση ενώ την ίδια στιγμή σκέφτομαι πόσο περίπλοκη έχουμε κάνει τη ζωή μας, πόσο η ελευθερία μας, η ελευθερία των επιλογών μας αναλώνεται συχνά στην επιλογή της ιδανικής απόχρωσης του μπλε, σε καραβάκια που κρέμονται, σε χωνάκια με το όνομα Νικόλας.  

Έχω κλείσει ήδη δύο εβδομάδες στη δουλειά και παρόλο που σωματικά η κούραση είναι μεγαλύτερη, νιώθω δυνατή και ανανεωμένη. Μιλούσα με μια συνάδελφο τις προάλλες και μου έλεγε για τον άντρα της που είναι άνεργος εδώ και ένα χρόνο και βρήκε σε άλλη πόλη δουλειά. Έτσι τώρα πρέπει να αποφασίσουν αν θα παραιτηθεί και θα τον ακολουθήσει ή θα μένουν χώρια, με τα παιδιά να αναρωτιούνται γιατί έφυγε ο μπαμπάς. Έπεσα πάνω στην ανακαίνιση του χώρου και μπόρεσα να διαλέξω το χρώμα του γραφείου. Έτσι, όταν κάποιες στιγμές χαλαρώνω, αφήνομαι στην μυρωδιά του φρεσκοβαμμένου γύρω μου, στην αίσθηση του καινούργιου, απολαμβάνω την επιλογή μου, χαίρομαι που έχω τη δυνατότητα να κάνω μια τέτοια επιλογή. Που δεν χρειάζεται να κάνω κάποια άλλη.

Διαβάζω άρθρα προεκλογικού προσανατολισμού, βλέπω διαφημιστικά σποτ κομμάτων και ακούω αναλύσεις ειδικών. Ξεσκαρτάρω εύκολα αυτά που αξίζουν και απορώ συχνά με την τρομοκρατία και τον εκβιασμό που μπορεί να βιώσει κάποιος μέσα σε ένα κράτος δημοκρατικό, όταν έρχεται η στιγμή να επιλέξει πώς θέλει να ζήσει. Και ενώ με μια πρώτη ματιά φαίνεται πολύ πιο εύκολο να διαλέγεις χρώματα, γλυκά και καραβάκια απ’ότι πολιτικούς, στην πραγματικότητα ισχύει το εντελώς αντίθετο. Γιατί ενώ τα καραβάκια που κυκλοφορούν είναι πολλά και η ποικιλία σε ζαχαρωτά τεράστια, η επιλογή ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και τον εξευτελισμό είναι στ’αλήθεια μονόδρομος.

φωτογραφία Willy Ronis