Αυτόχειρες σταγόνες σε ρόλο ηδονοβλεψία...

Τετάρτη, 3 Οκτωβρίου 2007.                                                                    11:58μμ  

Περιμένω τη βροχή. Εδώ και μέρες ό,τι και αν κάνω νιώθω πως στο βάθος πραγματικά κάνω μόνο αυτό. Περιμένω τη βροχή. Η ζέστη αυτή με πνίγει, με κουράζει. Είναι που μέσα της αισθάνομαι τον χρόνο να μένει ακίνητος, σε στάση προσοχής. Περιμένω την εναλλαγή, το φευγιό μιας εποχής, την άφιξη μιας άλλης. Θελω να σπρώξω τον χρόνο, όχι πολύ, ένα απαλό σκούντηγμα να του δώσω, μια ώθηση να ξεκολλήσει. Να νιώσω τον αέρα να ψυχραίνει απλώνοντας ένα απαλό ρίγος στο δέρμα μου...

Περιμένω τη βροχή. Την περιμένω με λαχτάρα, με ανυπομονησία, ώρες ώρες σχεδόν με απελπισία. Με απελπισία? Κοιτάω ξανά τη λέξη. Που κολλάει τώρα αυτό? Δεν ξέρω, μα θα τα'αφήσω έτσι, για κάποιο λόγο γράφονται όλα.

Η αλήθεια είναι πως λέω ψέματα. Στην πραγματικότητα τη βροχή δεν τη μπορώ, τη σιχαίνομαι. Απεχθάνομαι τις μικρές σταγόνες που κρέμονται από τα μαλλιά μου. Τα ψίχουλα νερού που κυλάνε πάνω στο πρόσωπό μου με τρελαίνουν, δεν τα αντέχω. Απεχθάνομαι το δειλό της άγγιγμα, τη μιζέρια που κρύβει κάθε σιγανή ψιχάλα, το αποτύπωμα που αφήνει έστω για ένα δευτερόλεπτο πάνω μου. Απλά τη σιχαίνομαι. Έτσι η αλήθεια είναι ότι δεν περιμένω τη βροχή. Όχι μια οποιαδήποτε βροχή τουλάχιστον. Περιμένω μια καταιγίδα, ένα χαλασμό. Περιμένω αυθάδεις σταγόνες, ενωμένες κατά κύματα σ'ένα αυτοσχέδιο γιουρούσι. Να δω ποτάμια στους δρόμους και αυλακωμένα απ'το νερό μάγουλα. Θέλω ν'αγριεψουν οι ουρανοί, να ανοίξουν διάπλατα για να στείλουν μια καταιγίδα,- γέφυρα - με την επιθυμία μας να νιώσουμε την ίδια μας την ύπαρξη. Αν είναι να βραχώ, θέλω να βραχώ μέχρι μέσα, να νιώσω τη βροχή να διαπερνά το σώμα μου, να γεμίζει το μυαλό μου. Προσμένω την ταραχή, την τρικυμία που ξέρει να συναρμολογεί ξανά τα πάντα. Και ίσως η τρικυμία εκεί έξω να γαληνέψει την τρικυμία εδώ μέσα ή έστω να ανασύρει την αιτία της...

Θέλω να κάνουμε έρωτα την ώρα που η καταιγίδα λεηλατεί τα παράθυρά μας. Να μείνουμε αιώνιοι στα μάτια κάθε σταγόνας που θα πεθάνει κοιτάζοντάς μας.

Αυτόχειρες σταγόνες σε ρόλο ηδονοβλεψία...

Θέλω να κοιμηθώ ακούγοντας την ακανόνιστη ανάσα του νερού στις γύρω στέγες... Να δω όνειρα γεμάτα βρόχινες υποσχέσεις.

Οι σκέψεις μου μπερδεύονται και κάποιες στιγμές δεν μπορώ να τις ακολουθήσω. Πριν προλάβω να τις αποτυπώσω στο χαρτί, (χαρτί? πως μου'ρθε τώρα αυτό?) έχουν προχωρήσει σε άλλη κατεύθυνση. Παίζουμε ένα κυνηγητό εγώ και αυτές. Κάποιες χάνονται για πάντα σ'αυτό το παιχνίδι. Πετάνε και μπλέκονται ανάμεσα σ'αυτά που θέλω να γράψω, σε στίχους από τραγούδια της βροχής και συνομιλίες που έλαβαν χώρα κάπου, κάποτε. Συνομιλίες και τραγούδια, φράσεις και στίχοι που άλλαξαν κάτι ή απολύτως τίποτα. Ένα κουβάρι... Η ανάγκη μου να μπλέκεται με το παράπονο της Πρωτοψάλτη « Που αγόρασα καινούρια καμπαρντίνα και μια βροχή δεν έβρεξε ο Θεός...»  Δυο γυναίκες να ζητούν τη βροχή η κάθε μία για τους δικούς της λόγους. Πλάκα δεν έχει?

Περιμένω μια βροχή, μια καταιγίδα να'ρθει να με δροσίσει....

Το έγραψα πριν τέσσερα χρόνια. Τι περίεργο, ακόμη κάποιες στιγμές, ακόμη νιώθω έτσι.